بنام خدای یگانه که غیر او یگانه دیگری نیست

در خبرها آمده بود که بعضی موجودات قادر می باشند تنها بوسیله حضورشان پروژه های بزرگ را به خطر بیاندازند, مانند مارمولک داستان ما که در سر مجسمه ای از لنین خانه و کاشانه ای برای خود درست کرده است.

مجسمه لنین ۱۹ متر ارتفاع و در مکانی در ناحیه زیر کنترل آلمان شرقی برلین قرار داشت.

بعد از فروپاشی بلوک شرق، یاد و مجسمه لنین هم دیگر جایی در آینده آلمان نداشت. از این جهت پیکر گرانیتی لنین ۱۱۰ قسمت شد و آن را در مکان دیگری در خاک برلین کردند. درمیان قطعات تنها قسمتی از مجسمه که کاملا خرد نشده بود سر او بود.

آخرین باری که این سر سنگی مشهور شد در فیلم “Good bye, Lenin” به سال ۲۰۰۳ بود که در فیلم حضور داشت ولی بعد دوباره آن را خاک کردند.

بعد از گذشت سال ها حالا خانم “اندرا تایسن” که ریاست اداره فرهنگ برلین را بر عهده دارد می خواهد نمایشی با نام “شفاف؛ برلین و مجسمه هایش” اجرا کند و در این نمایشگاه سر مجسمه مشهور لنین هم باید حضور داشته باشد. او توانست با کمک مردم مکانی که مجسمه خاک شده بود پیدا کند. اما گویا مشکل حادی پیش رو داشت. چون در اولین بررسی دیده بود که یک نوع مارمولک کله لنین را به عنوان آشیانه انتخاب کرده است. با شنیدن این خبر حزب سبز مخالفت خود را با حفاری اعلام کرد. از آن سو هم مجلس سنای برلین اعلام کرد که از نظر قانونی مجمسه بی صاحب نیست و متعلق به شهر برلین است.

در جلسات مختلف و فراوان کارشناسان می گفتند که این نوع مارمولک در لیست قرمز حیات وحش قرار دارد و از هرگونه استرس بی مورد برای آن باید خودداری شود، به همین خاطر به دام انداختن خزنده ریسک بالایی دارد و میتواند به زخمی شدن و یا مرگ این اشغالگر بی انجامد.

از سوی دیگر بعضی کارشناسان محیط زیست اعلام کرده بودند که باید به زودی اقدام شود چون با فرا رسیدن ماه های سرما، گرفتن مارمولک غیر ممکن می شود و او میتواند برای خواب زمستانی در جاهایی فرو برود که دسترسی به آن ممکن نباشد.

در نتیجه به این راه حل رسیدند که جناب مارمولک باید خیلی محتاطانه مجبور به اسباب کشی شود, از این جهت با پول شهر برلین تونلی ایجاد می شود تا مارمولک بتواند به مکان بهتری برای آینده ای بهتر کوچ کند.

اما دوستان؛ شاید این خبر با خواندنش برایتان خنده دار بوده باشد، اگر چنین است پس تقاضا می شود مطلب زیر را نیز بخوانید تا حقایق در ذهن تان طور دیگری رقم بخورد:

همین کشور آلمان با بسیاری از همدستان خود، صدام حسین به درک واصل شده را پشتیبانی می کردند و با سلاح های شیمیایی که در آن زمان تولید می کردند به او تحویل می دادند و خیلی از رزمندگان و هموطنان ما نیز در اثر همین بمباران بمب های شیمیایی، مجروح شده و یا به شهادت رسیدند و آنهایی هم که زنده ماندند مجروحیت شان تا آخر عمرشان ادامه پیدا کرد و خیلی از این عزیزان پس از سالها رنج و مشقت به درجه رفیع شهادت نائل آمدند که روحشان قرین رحمت الهی باد...

حتما" همین آلمانی ها در بیمارستانهایشان نیز مجروحین ما را از درد و رنجی که از بابت آثار بمب های شیمیایی به روح و جسم شان وارد می شد و می کشیدند باید بسیار دیده باشند.

حالا واقعا" بایست خجالت بکشند که برای یک مارمولک اینگونه دارند دلسوزی می کنند و کل کارهایشان را رها کرده و برای این موضوع وقت می گذارند!

خب باید هم دلسوزی کنند، چون اگر به دوران هیتلر خودشان بخواهند بازگردند، مارمولک که جای خود دارد، ارودگاههای آشویتس را هم دوباره برپا می کنند و هولوکاست دیگری را بوجود می آورند!

اما چون در جنگ های جهانی اول و دوم شکست خورده اند و نمی توانند آن قدرت بیکرانشان را دوباره بازسازی کنند، برای اینکه یادی هم از گذشته های خود کرده باشند و البته با اجازه اربابانشان یعنی "عمو سام آمریکایی و استعماگر پیر انگلیس"؛ هرازگاهی با بمب هایی که تولید می کنند و می سازند اعم از شیمیایی و یا غیر شیمایی، به کشورهای خاورمیانه و تحت سلطه شوکت منصبان جهان می فرستند تا دوباره بگویند ما از قبل تا الان هنوز هستیم و اگر بعد از این می بینید مثل سابق نیستیم با حزب سبز خودمان و به احترام حیات وحش موجودات دیگر که در اینجا جهت انسانهای دیگر در سرزمینهای دیگر که شامل حالشان نمی شود، باز قد علم می کنیم و ادای آدمهای متمدن امروزی را در می آوریم تا ستم کشیدگان جهان که با مصیبت شان نگذاشته ایم نایی داشته باشند و به مارمولک هم اعتنایی نکنند چه برسد به اینکه مسئله حقوق بشر خودشان را به یادشان بیاورند، بار دیگر وادارشان می کنیم تا ما را مثل همیشه باور کنند...!!!

بماند که مطالب زیاد است و حوصله کم، اما به همین چند خط کفایت می کنیم، تا شاید یک روزی آنان سر عقل بیایند و از ملت ما عذرخواهی کنند، چرا که به اصطلاح آنها با ما هم نژاد می باشند...!!!

شهیدان سرافراز و نام آوران جانباز؛           

به درد هم اگر خوردیم، خدائیش به هم می خوردیم

به شانه اگر بردیم بار غم را، فراوان بار غم خوردیم

در این دنیا که پایانش بود مرگی، نه انگار که مُردیم

در آخر چه زیبا گردید، که آخر برای هم مُردیم

با تشکر از صبر و حوصله شما؛

داریوش دوسرانی (tavabam)

ایمیل: dariopush_13432000@yahoo.com